Neem jij je innerlijke kind mee of laat je het achter? Ik deel mijn eigen ervaring met jullie…

Iedereen heeft het er altijd over dat je al ‘heel’ bent, dat je alles in je hebt. Je bent helemaal goed zoals je bent. En natuurlijk is dat ook zo.. Iedereen is goed zoals die is.
Maar…. ben je je ervan bewust dat het zo kan zijn dat je je ergens nog niet helemaal compleet VOELT, omdat je wellicht ergens een kinddeel van jezelf hebt achtergelaten? Vaak ga je dit dan zoeken in de buitenwereld, je wilt het opvullen, want (vaak onbewust) voel je toch een soort van leegte.

Ik deel deze ervaring met jullie, deze is van mezelf…

Het gaf een gevoel van onrust van binnen, wat zich bij mij met name uitte in onzekerheid. Heel hard je best doen en toch het gevoel hebben dat je het nooit goed genoeg doet. Dat je faalt… Dat je denkt, goh ik ben nu toch volwassen genoeg om dat niet meer te voelen. En toch zit het er nog ergens. Ik reageerde dus nog vanuit een kind-emotie.

Ik heb altijd om dit stukje heen geleefd. En het verborgen kunnen houden, voor mezelf maar ook voor anderen. Tot er een moment kwam dat ik voelde… nu kan ik er niet meer omheen lopen. Ik mag er naar kijken. En toen ik haar zag en aan kon kijken pakte ze m’n hand. En vroeg ze me haar mee te nemen op mijn verdere volwassen reis. Ik zag haar. En ik voelde “ik neem haar mee en laat haar nooit meer achter”. Het voelde zo fijn om haar te kunnen zien, haar te kunnen voelen en haar aan de hand mee te nemen.
Er vielen allerlei puzzelstukjes op de plek. Ik voelde haar authenticiteit, haar echtheid, haar ZIJN. Zij hoort bij mij!
We gaan het samen doen! In stapjes, met bewust-zijn, in liefde en in vertrouwen.

Het enige wat dit kinddeel van me vroeg is gezien te worden. Dat ze er mag zijn. Zodat dit deel ook samen met mij verder kan groeien tot de volwassen versie die ik al ben.
En dit voelt zo anders…. zo compleet en anders.. Maar zo kloppend.