Pfffff…… das wel een inkoppertje toch? Dat zeggen mensen toch tegen je? En dat zeg je toch ook tegen je kinderen… Maar… VOEL je ook dat je goed bent zoals je bent? En dat je eigenlijk helemaal NIETS hoeft te doen te veranderen aan wie jij bent. Afgelopen weken heb ik weer verscheidene kindertolksessies mogen verzorgen voor hele moedige moeders die in de spiegel durven te kijken die hun kind ze voorhoudt…. Moeders die allemaal met bepaalde thema’s rondlopen… en vaak komt het uit op jezelf niet goed genoeg vinden, nog harder je best moeten doen, nog harder werken, jezelf wegcijferen voor anderen, voor je kinderen enz. En deze overlevingsstrategieën komen allemaal voort uit vervelende, verdrietige ervaringen die niet helemaal zijn verwerkt. We zijn er eigenlijk voor weggelopen, we durven het niet te voelen. Dit besluit maak je vaak onbewust, zonder erover na te denken. Je gaat je storten op je werk, nog meer sporten en elke vrije minuut vul je in. Zo kun je het verdriet/de pijn van je blijven wegduwen. Maar eigenlijk leef je dan niet echt, eigenlijk ben je voortdurend op de vlucht voor jezelf, je vlucht voor je eigen emoties en gevoel. En dit gevoel gaat niet weg. Het wil graag gevoeld en doorleefd worden. Het wil graag verwerkt worden, opdat je het daarna los kan laten. Je bent de verbinding met je eigen innerlijk daardoor kwijtgeraakt. En daardoor is het ook moeilijk om te verbinden met anderen. En dan bedoel ik echt verbinden vanuit je hart. Als je je eigen innerlijk afsluit, als je een muurtje om je hart hebt gebouwd, kunnen anderen ook nooit bij je binnenkomen. Onze kinderen zijn echt helden in het laten zien waar wij voor weglopen. Zij weten waar wij nog wat te verwerken hebben, waar wij nog wat te ‘verteren’ hebben. Zij laten ons dat zien middels hun gedrag, hun ‘problemen’ (eetproblemen/buikpijn/woedeaanvallen enz)…
Onze kinderen zijn echte helden! Zij willen ons zo graag gelukkig zien dat ze er echt alles voor over hebben, ze gaan er echt helemaal voor! En dit gedrag wat zij laten zien, dat vinden we niet fijn. … Want het triggert ons op ons eigen innerlijk verdriet en pijn. Die emoties die we nog niet verwerkt hebben. Dat gedrag maakt ons boos, machteloos, we weten het even niet meer. We willen ons kind zo graag helpen, want we houden zoveel van ons kind, we willen er echt alles voor doen om het te helpen, zodat het dat gedrag niet meer laat zien. Zodat het niet meer zo boos wordt, zodat het gewoon gaat eten, zodat het gewoon lekker gaat slapen, zodat het geen pijn meer voelt. Als je echt alles wilt doen om je kind te helpen, begin dan jezelf te helpen! Begin met het aankijken van je eigen emoties die achter die hoge muur van je hart zijn opgeslagen. Begin met aanvaarden dat je niet perfect bent, dat je boos mag zijn, dat je verdriet mag voelen, dat je GOED bent zoals je BENT. En die keuze, om ervoor te gaan staan, om het toe te laten, dat vergt moed. Moed om je eigen emoties aan te durven kijken. Moed om toch te durven voelen.

Laat je kind niet struikelen over de stenen die je zelf nog niet hebt opgeraapt. Neem je verantwoordelijkheid en ga met jezelf aan de slag! Dan maak je niet alleen jezelf gelukkig maar ook je kind!! En dat is toch graag wat je wilt? Zorg goed voor jezelf, dan leer je ook je kinderen dat goedzorgen voor je zelf niet egoïstisch is maar een daad van zelfliefde.

Het mooie weer komt eraan, het zonnetje laat zich de komende dagen steeds meer zien. Geniet van het zonnetje en laat de zon in je eigen hart steeds meer stralen!

Een liefdevolle harte-groet,
Christel