Kun je je een moment herinneren dat je voelt als ouder dat er iets is met je kind… je kunt er (nog) niet de vinger op legen maar je voelt je in je hele lijf dat er iets aan de hand is. Dat had ik een tijdje geleden. Ik zat op de bank thee te drinken met onze dochter en ineens kreeg ik hele erge buikpijn. Ik kon het absoluut niet plaatsen want een half uurtje daarvoor was er niets aan de hand. Het maakte me erg onrustig. Na een tijdje kwam onze oudste zoon binnen…… hij had een ongeluk gehad met zijn scooter. Hij was op een rotonde aangereden door een auto. Gelukkig was hij redelijk ongedeerd, op een kapotte knie en schaafwonden na. De scooter was kapot, jas, broek kapot. Maar gelukkig met hem fysiek alles goed! Hij was wel ontzettend geschrokken. De buikpijn die ik voelde was precies op hetzelfde moment dat hij werd aangereden. Dat is de diepe verbinding die er is tussen een ouder en een kind. Een onzichtbaar draadje dat we allemaal met onze kinderen hebben. Als er iets met ze is dan voelen we dat! Omgekeerd is het net zo… Als er iets met ons als ouder is, dan voelen onze kinderen dat ook. Dat onzichtbare draadje loopt van ouder naar kind EN van kind naar ouder…. Zij voelen het ook als het niet goed gaat met ons en willen ons ook helpen, net zoals wij hen willen helpen. Mooi hè hoe het werkt! Zo mogen we ons bewust zijn van deze diepe verbinding. En ons realiseren dat kinderen via gedrag, (leer)ontwikkeling en/of klachten ons op een heldere en liefdevolle wijze tonen wat wij op dat moment nodig hebben in het leven!